The owl is a mythological bird in many cultures around the world. As a nocturnal animal, the Celts and Germans considered a bird with special skills, with the Germans the eagle owl was even a burial gift. In Ancient Egypt, an owl hieroglyph represented death, and in the Ancient Greeks and Romans, the eagle owl was a bird of the underworld. The Little Owl is identified with Pallas Athena, the Greek goddess of wisdom.

Owls were considered unclean animals in the Old Testament. For Christians, the owl symbolized the idea that the Jews did not choose Christ as the Light of the World, but lived in darkness. The owl is also often associated with death in Central American and African cultures, for example as a guardian of the 'dark house of the earth'.

As a nocturnal animal, it is not surprising that the owl became the symbol of darkness. In the sixteenth century, the piercing scream of an owl encouraged an association with the devil. And according to superstition, a death soon followed when an owl scratched in the night. From the end of the fifteenth century, the owl stood for wisdom in Western art, a reference to classical Greek civilization. But the owl also continued to depict the night. The owl appeared as a symbol of death in nocturnal scenes and memento-mori scenes.

Sometimes an owl is seen on funerary monuments in combination with books, a clear reference to wisdom. However, usually the use of the owl can mainly be seen as a symbol of the purified soul, the being that can see in the darkness.

Nederlands:

De uil is in veel culturen over de hele wereld een mythologische vogel. Als nachtdier beschouwden de Kelten en Germanen als een vogel met bijzondere vaardigheden, bij de Germanen was de oehoe zelfs een grafgave. In het Oude Egypte stond een uilenhiëroglyfe voor de dood en bij de Oude Grieken en Romeinen was de oehoe een vogel van de onderwereld. De steenuil wordt vereenzelvigd met Pallas Athena, de Griekse godin van de wijsheid. 

In het Oude Testament beschouwde men uilen als onreine dieren. Voor christenen stond de uil symbool voor het idee dat de Joden niet Christus verkozen als Licht der Wereld, maar leefden in de duisternis. Ook in Midden-Amerikaanse en Afrikaanse culturen wordt de uil vaak geassocieerd met de dood, bijvoorbeeld als bewaker van het 'duistere huis van de aarde'.

Als nachtdier is het niet vreemd dat de uil het symbool werd van de duisternis. In de zestiende eeuw werkte de doordringende schreeuw van een uil een associatie met de duivel in de hand. En volgens bijgeloof volgde er spoedig een dode wanneer een uil kraste in de nacht. Vanaf het einde van de vijftiende eeuw stond de uil in de westerse kunst voor wijsheid, een verwijzing naar de klassieke Griekse beschaving. Maar de uil bleef ook de nacht verbeelden. De uil verscheen als symbool van de dood op nachtelijke taferelen en memento-mori-voorstellingen.

Soms ziet men op grafmonumenten een uil in combinatie met boeken, een duidelijke verwijzing naar de wijsheid. Echter doorgaans kan het gebruik van de uil vooral gezien worden als een symbool van de gelouterde ziel, het wezen dat kan zien in de duisternis.