The word urn comes from the Latin "urna", which is derived from the verb "urere", which means to burn. A strange distraction, because an urn is actually a vase or cup in which cremation remains are stored. But the vase or cup gets the name urn because of that function.

The use of urns goes back a long way. In ancient times, for example, urns were used that were placed in urn fields. Urns were also used for ashes by the Greeks and Romans. Although ash pits also occurred, a lot of ashes were also kept in urns. With the advent of Christianity, the burning of corpses was prohibited. Urns were no longer used until they reappeared in sculpture as a symbol of classical antiquity referring to death and mourning, whether or not covered by a mourning veil.

An urn on a funerary monument is often half covered by a mourning veil, this symbolizes the covering of life.

Nederlands:

Het woord urn komt van het Latijnse ‘urna’, dat afgeleid is van het werkwoord ‘urere’, dat verbranden betekent. Een vreemde afleiding, want een urn is feitelijk een vaas of beker waarin crematieresten worden opgeslagen. Maar de vaas of beker krijgt de naam urn juist door die functie.

Het gebruik van urnen gaat heel ver terug. In de oudheid werden bijvoorbeeld urnen gebruikt die bijgezet werden in urnenvelden. Ook bij de Grieken en Romeinen werden urnen gebruikt voor asresten. Hoewel daarnaast ook wel askuilen voorkwamen werd veel as ook in urnen bewaard. Met de komt van het christendom was het verbranden van lijken verboden. Urnen werden niet meer gebruikt totdat ze in de beeldhouwkunst weer opdoken als symbool uit de klassieke oudheid verwijzend naar de dood en de rouw, al dan niet afgedekt door een rouwsluier.

Een urn op een grafmonument is vaak half bedekt door een rouwsluier, dit symboliseert het afdekken of bedekken van het leven.